Stary Bidaczów

Wieś osadzona na początku XVII w. pod nazwą Biedaczów. Wchodziła w skład ordynackiego klucza solskiego. W 1754 r. funkcjonowała tu karczma. W 1807 r. notowany był tu również folwark i karczma. We wsi rozwinął się ośrodek garncarski a to za sprawą Jana Welca, który przybył na te ziemie z Medyni Głogowskiej w pow. Łańcut (wówczas w Galicji). Wyrabiano tu siwaki (dzieże, beczułki, dzbany i miski). Po Starym Bidaczowie garncarstwo zostało zapoczątkowane w Nowym Bidaczowie, Budziarzach, Dereźni, Chmielku, Łazorach, Soli, Kolonii Sól i Woli Dereźniańskiej. Przed I wojną światową w Starym Bidaczowie wyrabiano także naczynia o kolorowej polewie oraz bardzo bogatej ornamentyce. W 1939 r. pracowało tu 15 garncarzy. W listopadzie 1942 r. Niemcy odkryli, że w zabudowaniach gospodarstwa państwa Wróblów ukrywa się 2 Żydów. Zostali oni zamordowani razem z gospodarzami, a zabudowania spalono. W 1943 r. wieś została częściowo wysiedlona. W Starym Bidaczowie warto zwrócić uwagę na kościół wybudowany w latach 80 XX w., drewniany młyn wodny z tartakiem pochodzący z XX w. oraz drewniany dom z połowy XIX w. – przykład tzw. ,,chaty biłgorajskiej”. Ponadto w miejscowości znajduje się drewniana kapliczka Matki Boskiej z końca XIX w. oraz drewniana kapliczka z początku XX w. Przez wioskę przebiegają 3 piesze szlaki: ,,Partyzancki”, „Walk Partyzanckich” oraz „Roztoczański”. Jest tu również szkoła oraz remiza OSP. W Starym Bidaczowie działa zespół śpiewaczy oraz Stowarzyszenie Rozwoju i Promocji Wsi „Bidaczów Nasz Dom”.